Jest dobrze, choć mogło być lepiej. Nasze żytnie czerwone IPA cieszy aromatem i smakiem, ale pozostawia we mnie pewien niedosyt.

Red Rye IPA to styl, z którym wiązaliśmy spore nadzieje, choć też i niepewności. To pierwszy raz, gdy używaliśmy żyta (i to całkiem sporo) w zasypie oraz skorzystaliśmy z drożdży Danstar Nottingham. Bardziej doświadczeni koledzy przekonują, że są one równie dobre, jak US-05 i cechują się podobnymi parametrami, lecz niniejsze doświadczenie pokazuje coś zupełnie innego. Nie twierdzę, że nie z naszej winy.

KU CZCI STEFANA

Zanim jednak o wrażeniach będzie, wyjaśnienie nazwy. Chcieliśmy czegoś czerwonego w nazwie, a że „Październik” już był, postanowiliśmy poszukać gdzie indziej. Po Fejsbukowej konsultacji z naszymi znajomymi postawiliśmy ostatecznie na Redrum. Fani Stevena Kinga i powieści „Lśnienie” z pewnością zacierają ręce. Pozostałych ciekawości nie zaspokoję – odsyłam was do książki lub chociaż do filmu Stanleya Kubricka. Tam znajdziecie odpowiedź, czym rzeczony Redrum jest.

REDRUM – PIERWSZE WRAŻENIA

Zacznę może od rozczarowania, a tym jest niewątpliwie wygląd piwa. Mętność pochodzi przede wszystkim od drożdży i niby nie przeszkadza – w domowym piwie to standard – ale jednak mnie osobiście drażni. Podobnie jak brak czerwieni. Kolor bliższy jest pomarańczowi. Wiem już, jak zaradzić tym problemom – o czym piszę w uwagach. Aha, piany na zdjęciu nie ma, gdyż nalewałem powoli, po szkle, więc tym proszę się nie przejmować.

W zapachu dominuje słodycz owoców tropikalnych: mango i ananasa. Pojawia się też czerwone jabłko (to możliwe, że estry, albo miks chmielowy) oraz cytryna. Pasuje mi to, choć po dodaniu 100 g Centenniala na cichą oczekiwałem więcej cytrusów.

Bardzo cieszy mnie faktura – przepisowo (jak na żyto) oleista, pełna, przyjemnie wysycona. Pierwszy akord jest owocowo słodki (mango, słodka pomarańcza), z wyraźnie zaznaczoną podbudową słodową. Na finiszu dostajemy mocno zaakcentowaną, ale krótką goryczkę – zdecydowanie najlepszą z dotychczasowych piw Browaru Gęstwa.

RECEPTURA

Ekstrakt początkowy: 14,5 Blg
Ekstrakt końcowy: 4 Blg
Alkohol: 5,6% obj.
IBU: 63 IBU

Zasyp:

• Pale Ale – 5 kg
• żytni – 1 kg
• Special W – 0,35 kg
• CaraPils – 0,3 kg

Chmiel

• Centennial – 100 g
• Amarillo – 50 g
• Cascade – 40 g
• Admiral – 30 g
• Mosaic – 10 g

Drożdże

• Danstar Nottingham (1 saszetka)

PROCEDURA

Zacieranie:

• 68 stopni – 60 minut
• 75 stopni – mash-out

Chmielenie:

• 30 g Admiral – 50 minut
• 50 g Amarillo – 0 minut
• 40 g Cascade – 0 minut
• 10 g Mosaic – 0 minut
• 100 g Centennial – fermentacja cicha (11 dni)

Fermentacja:

• burzliwa – 10 dni
• cicha – 11 dni
• leżakowanie – 14 dni (do otwarcia pierwszej butelki)

GARŚĆ UWAG:

• Jak wspomniałem, nie jestem do końca zadowolony z koloru, któremu bliżej do jasnej miedzi czy pomarańczy, niż czerwieni. 50-100 g więcej Special W powinno następnym razem dać odpowiedni efekt.
• Chciałem, by to piwo było słodkie (przez co pełne), ale nie wziąłem pod uwagę, że żyto – oprócz pełni – podkreśli właśnie słodycz. Tak więc uwaga na przyszłość: nie zacierać na aż tak słodko piw z żytem w zasypie.
• A propos żyta – jego lepkość sprawiła, że drożdże nie opadły tak, jak tego oczekiwaliśmy. Wychodzi na to, że w przypadku, gdy jest go w zasypie ponad 10% warto potrzymać piwo dłużej na fermentacji cichej.
• A tak w ogóle to Danstary mnie zawiodły, pomijając kłaczkowanie dodam, że odfermentowały płyciej, niż się spodziewałem. Ja wiem – zacierałem na słodko, ale jeszcze z pół Ballinga powinny IMO przeżreć. Na ten czas wracam do drożdży Safale.
• Choć pewnie to też kwestia ilości zadanych drożdży. Chyba trzeba będzie posłuchać doświadczonych kolegów i walić po dwie paczki, albo zainwestować w drożdże płynne i zestaw do robienia starterów.
• Chmielenie na goryczkę później, niż na początku gotowania, zdaje egzamin. Udało nam się uzyskać bardzo przyjemny efekt, klasowy, krótki, lecz wyrazisty. W dodatku Admiral to teraz dla mnie numer jeden wśród chmieli goryczkowych (nie mylić z uniwersalnymi)!
• Centennial na cichą nie daje spodziewanych cytrusów, a owoce tropikalne. Niby mi to nie przeszkadza, jednak czuję się nieco skonfundowany. Przy następnej okazji wypróbuję do tego celu Citrę. A może mają Państwo jakieś inne wyjaśnienie zaistniałej sytuacji?

PODSUMOWANIE

Piwo uważam za niezłe i piję je z przyjemnością, ale wiem, że może być lepsze. I chyba mam pojęcie, jak to poprawić. Na pewno wrócimy do tego projektu w tym roku. 🙂