Nasze drugie piwo zostało uwarzone! AIPA właśnie sobie fermentuje, a ja podsumowuję nieprzespaną noc.

Po zabutelkowaniu Stoutu 14 Blg zaczęliśmy z Kokosem planować pichcenie drugiej warki. Padło na AIPA 16 Blg i to z kilku względów:

• możliwość użycia gęstwy z drożdży zebranej po fermentacji burzliwej naszego pierwszego piwa. Mówią, żeby nie stosować do jasnego piwa drożdży pobranych z ciemnego, ale grzecznie to olaliśmy;
• warzenie jasnego piwa, które docelowo ma być klarowne. Chcieliśmy się przekonać, jak owo będzie prezentowało się i zachowywało w czasie zacierania, warzenia i po przelaniu do fermentowa;
• kilkukrotne chmielenie. Misja: sprawdzić, jak zmienia się wywar w trakcie dosypywania kolejnych partii chmielu, w tym na cichą;
• miłość do AIPA. Skoro lubimy ten styl (a kto nie lubi?), to musieliśmy spróbować go uwarzyć!

Co prawda wielu kolegów podpowiadało mi, by na dobry początek wziąć się za APA – mniej ekstraktywne i z ograniczoną ilością chmielu, ale postanowiłem, że trzeba iść na całość. W końcu to właśnie prawdziwe wyzwania czynią z nas lepszymi fachowcami, czyż nie?

21:00-5:00

Żeby było ciekawiej, wydumaliśmy sobie, że będziemy warzyć w nocy, w domu rodzinnym Kokosa. Dlaczego w nocy, tego nie wie nikt. Jeden rzucił hasło, drugi podłapał temat i tak nam już zostało. Z kolei miejscówka została wybrana nie przez przypadek. Otóż naszą ideą było zaobserwowanie różnic pomiędzy warzeniem na płycie indukcyjnej a kuchence gazowej.

Oczywiście zaczęliśmy od zacierania, jednak tym razem wrzuciliśmy słód do gara dopiero wtedy, gdy temperatura osiągnęła 65 stopni, czyli tyle, ile pożądana do przerwy scukrzającej. Poprzednio ziarenka wylądowały w garnku przy 50 stopniach, bo gdzieś wyczytałem, że tak jest bardziej pro. Stwierdzam, że nie jest.

Wysładzanie trwaaaaaało i trwaaaaało

Po 90 minutach zacierania nastąpił mash-out w 73 stopniach, a później filtracja i wysładzanie. Potężny żur zaczął lać się z węża, co początkowo mnie nie dziwiło, ale po kilkukrotnym zawracaniu zaczęło martwić. Koniec końców stwierdziliśmy, że całość wyklaruje się później, no bo przecież mamy…

MECH IRLANDZKI

Ta dziwaczna roślinka ma tylu zwolenników, co przeciwników. A raczej osób, które twierdzą, że jej użycie nic nie daje. Zarówno na Piwo.org, jak i pod moim wpisem na FB możecie znaleźć mnóstwo komentarzy, w których jedni argumentują, że tak tak – piwo po użyciu mchu będzie zauważalnie klarowniejsze. Drudzy twierdzą, że nie zauważają żadnej różnicy. Wypowiem się za kilka warek, ale na dzień dzisiejszy skłaniam się ku drugiej opcji.

Tym bardziej, że do fermentora trafiło równie mętne piwo, co do kotła warzelnego. I w dodatku lekko zielonkawe. Wszystko za sprawą sporej dawki chmielu, którą tym razem zaserwowaliśmy naszemu piwu. Najpierw na goryczkę (Simcoe), później na smak (Simcoe again) oraz na aromat (Simcoe i Cascade). Na cichą poleci jeszcze Cascade.

Simcoe i Cascade na babcinej wadze

Po warzeniu i schłodzeniu zabełtaliśmy wysterylizowanym mieszadłem płyn, ale nawet ten zabieg nie dał rady zebrać wszystkich chmielin w sławetny stożek. Żeby do fermentowa dostało się jak najmniej chmielin, na koniec wężyka do dekantacji założyliśmy wygotowany woreczek muślinowy. Co nie zmienia faktu, że brzeczka przypominała raczej sok z tartych owoców, niż klarowne piwo.

Do fermentora wlaliśmy przygotowaną gęstwę z S-04. Po kilkunastu godzinach drożdże pięknie wystartowały, bulgocząc jak szalone. Mam nadzieję, że to dobry znak i że piwo koniec końców wyjdzie smaczne.

BROWAR GĘSTWA

Długie nocne godziny spędziliśmy nie tylko na warzeniu – w końcu wiele elementów procesu dzieje się tu samo – lecz także na wymyślaniu nazwy dla naszego domowego browaru. Padło na… Gęstwa. Uznaliśmy bowiem, że to słowo jest tak zabawne, że aż się prosi, by je wykorzystać! Pozostaje nam jeszcze wymyślić logo.

Wybraliśmy też nazwy dla obu piw, ale te ujawnię przy okazji ich „premiery”. 🙂

Się warzy

GARŚĆ WNIOSKÓW

Drugie warzenie przyniosło ze sobą oczywiście sporo wniosków, którymi chciałbym się z wami podzielić. Doświadczeni piwowarzy oczywiście to wszystko wiedzą, ale być może moje rozkminy przydadzą się początkującym.

1. Warzenie na kuchence gazowej jest wydajniejsze w tym sensie, że łatwiej rozgrzać najpierw brzeczkę, a później wodę. Okej, pewnie wszystko rozbija się o moc sprzętu, tym niemniej coraz mocniej skłaniamy się ku temu, by kupić palnik.
2. Odkrycie roku – im więcej słodu w zasypie użyjesz i im bardziej ekstraktywne piwo chcesz uzyskać, tym dłużej trwa wysładzanie. Ale żeby aż tyle?!
3. Wanna jest jednak zajebistym schładzaczem, szczególnie gdy pomagasz garnkowi pływać po wodzie i gubić ciepło. Pewnie kiedyś zainwestujemy w chłodnicę, ale póki co nie widzę sensu takiego wydatku.
4. Bardzo zmartwiłem się ciemnym kolorem, jaki AIPA osiągnęła w kotle warzelnym. Jednak już po pobraniu do menzurki sprawiał on wrażenie złotego – liczę, że taki sam będzie w finalnym produkcie.
5. Mętność przeszła moje najśmielsze oczekiwania (in minus). Koledzy uspokajają, że długa fermentacja cicha pozwoli się piwu wyklarować, ale ja nie uwierzę, dopóki nie zobaczę. Niemniej, podobno, nie ma się czym martwić.
6. Nie ufam Beer Smithowi w kwestii liczenia IBU w końcowym produkcie – znów wyskoczył mi z jakimś kosmicznym 107 IBU. Sądzę więc, że bardziej wiarygodny jest ten kalkulator, dostępny na Piwo.org, który wylicza goryczkę zarówno metodą Ragera, jak i Tinsetha. W tutaj wyszło mi pożądane 70 IBU.

I to by było na tyle. Mam nadzieję, że efekt końcowy naszych prac okaże się dokładnie taki, jak sobie wymarzyliśmy. 🙂

A na deser fota naszego Stoutu, który już dojrzewa w butelkach!