Akcja o kryptonimie „miód z cytryną bez miodu i cytryny” rozpoczęta! Czy zakończy się powodzeniem?

Kokos ma ostatnio specyficzny okres w swym warzelanym życiu. Jak sam mówi, dość już ma tych „amerykańskich śmierdziuchów”. Nawet mu się nie dziwię, choć argumentuję, że dobrze nachmielone na aromat piwo jeszcze nam nie wyszło – wszystkie były co najwyżej poprawne.

MA BYĆ LEKKO

Przy okazji najnowszej warki doszliśmy jednak do konsensusu. Pierwszym założeniem było uwarzenie piwa bardzo lekkiego – 9 Blg. Drugie – użycie drożdży S-33, które później – jako gęstwę – użyjemy do Witbiera.

W międzyczasie Kokos wpadł na pomysł, by poeksperymentować z pierzgą, czyli przetworzonym przez pszczoły pyłkiem kwiatowym. Jej zapach może kojarzyć się z miodem (ale też i woskiem), więc stwierdziłem – skoro mamy w lodówce niewykorzystaną Citrę, dodajmy ją na koniec fermentacji cichej, by uzyskać efekt naparu z miodu i cytryny. Ciekawe, czy się uda.

PIERZGA

Nie mamy bowiem pojęcia, jak zachowa się w piwie pierzga. Stwierdziliśmy, że dodamy ją w dwóch etapach – na koniec gotowania 30 g, zaś na cichą, razem z Citrą, 70 g. Rozkmina polega na dwóch aspektach:

• konsystencja pierzgi – produkt przypomina nieco cukierki propolki (które zresztą są chyba z niej zrobione) i powinien rozpuścić się w wodzie. „Powinien” ponieważ wrzucony w woreczku na koniec gotowania zachował swój stan skupienia;
• spora zawartość cukru – szczegółowy skład pyłku pszczelego znajdziecie tutaj, ja tylko podkreślę, ż ma w sobie 35% węglowodanów, a wśród nich fruktozę, glukozę i maltozę, a więc cukry fermentowane przez drożdże. Zastanawiam się, czy dodanie jej na koniec gotowania nie podniesie zawartości alkoholu w gotowym piwie. Zobaczymy.

A w tak zwanym międzyczasie… 😉

Póki co piwo ładnie sobie fermentuje – na cichą zlejemy je po weekendzie majowym. Citrę i pierzgę załadujemy w wora na jakieś 3 dni przed rozlewem i wrzucimy do piwa.

GARŚĆ UWAG

• Jak słusznie zauważyli bardziej doświadczeni koledzy, po kilku-kilkunastu warkach u człeka wkrada się pewna rutyna w tym sensie, że nie stoi cały czas nad garem. My poszliśmy sobie na obiad w momencie rozgrzewania brzeczki do warzenia, który to proces chcieliśmy przyspieszyć przy użyciu pokrywki. Oczywiście trochę nam wykipiało 😉
• Dużo wody do zacierania to łatwiejsze wysładzanie. Wiem, że to oczywistość, ale my do pewnego czasu trzymaliśmy się stosunku 1 kg słodu = 2,5 litra wody. Teraz staramy się, by było jej jeszcze więcej. W efekcie wysładzanie i filtracja przebiegają szybko i bezboleśnie;
• Optyka to dziwka. Zasyp tego piwa stanowią wyłącznie słody pilzneński (75%) i Biscuit (25%), a w garze wyszło ciemne niczym Brown Ale. Niezaznajomionych z fizyką informuję, że to nic nie znaczy i tak naprawdę piwo będzie koloru złotego. Czytaj: nigdy nie sugerujcie się kolorem widzianym w garze;

• Cały czas zachodzę w głowę, jak sprawdzić poziom napowietrzenia brzeczki przed fermentacją i mieć pewność, że tlenu jest na tyle dużo, by drożdże były szczęśliwe. My zazwyczaj po prostu raz agresywnie przelewamy płyn po wystudzeniu z kotła warzelnego do fermentora. Ktoś? Coś?

To chyba tyle. Zatem pora uzbroić się w cierpliwość i czekać na efekty!

Maryna, tyci tyci gorzyczki poproszę!