Maraton imprez A.D. 2017 powoli dobiega końca, pora więc na konstatację, która według mnie brzmi: formuła piwnego festiwalu się wyczerpuje.

Co prawda przed nami jeszcze jeden event, niezwykle entuzjastyczne – jak co roku – Lubelskie Targi Piw Rzemieślniczych, ale nawet ich sukces nie sprawi, że nagle zmienię zdania o tym, co wydarzyło się w minionych 10 miesiącach. A zdanie brzmi: „coś się zacięło”.

O ile dotąd każda edycja KAŻDEGO festiwalu była większa, a wszędzie królowały hasła „mocniej, bardziej, liczniej, ciekawiej”, o tyle w 2017 roku wzrost wyhamował. Mało tego, frekwencja na dosłownie każdej imprezie była niższa niż na edycji poprzedniej, a nowe nie przyciągają takich tłumów, jakich się spodziewano.

Nie chcę jednak w tym tekście wypowiadać się jako członek browaru, ale jako zwykły konsument. Według mnie istnieje kilka powodów – wynikających nie tylko z zaniedbań czy braku inwencji twórców wydarzeń – które sprawiły, że fani piwa mniej licznie uczestniczą w festiwalach. Oto sześć z nich.

1. 3 dni

Poza WFP (i to nie każdym) nie znam festiwalu, którego trwanie przez trzy dni miało jakikolwiek racjonalny argument. Dla każdej ze stron. Czwartki studenckie się nie sprawdzają. Młodzież woli bawić się gdzie indziej (prawdopodobnie taniej), z kolei dorośli raczej oszczędzają energię na pracujący piątek. Niedziela to także stypa – większość konsumentów woli spędzić czas z rodziną, odpocząć przed kolejnym tygodniem pracy, tudzież najzwyczajniej w świecie wyleczyć kaca po piątku i sobocie.

WNIOSEK: zredukujmy liczbę dni festiwalowych do dwóch. Piątek i sobota są optymalne dla wszystkich i tego się trzymajmy.

2. Za drogo

Ja rozumiem: 10 zł czy 20 zł za wjazd to nie majątek i każdy pijący krafty na pewno jest gotowy wydać tę kwotę. Jednak jeśli jedyne, co otrzymuje, to wejście na teren imprezy, rachunek zysków i strat przestaje się zgadzać. Za 20 ziko – jeśli się dobrze poszuka – można spokojnie ogarnąć trzy piwa kraftowe albo ładne szkło. Po co więc wydawać tę kasę jedynie na wejście? Ten punkt jest zresztą ściśle powiązany z trzecim, więc szybciutko odsyłam poniżej.

WNIOSEK: albo ograniczmy cenę za wstęp do minimum (choćby celem odsiania Panów Żulów, tudzież Sebiksów), albo za poniesiony wydatek dajmy cokolwiek uczestnikom: szkło, żeton na darmowe piwo itd.

3. Duża dostępność piw

Oczywiście nie traktuję tego zjawiska jako coś negatywnego, a wręcz przeciwnie. Cieszę się, że kraft jest coraz bardziej dostępny i że powstają kolejne sklepy oraz multitapy. Sęk w tym, że obecnie nie musisz już iść na festiwal, by spróbować czegoś wyjątkowego. Masz to na co dzień, pod nosem. W knajpach czy u ulubionego sprzedawcy. Na festiwalu nie napijesz się więc praktycznie niczego, czego nie możesz spróbować gdzie indziej.

WNIOSEK: właściwie jedyny wiąże się z punktem kolejnym – osoba przychodząca na festiwal musi dostać coś ponadto, co jest dostępne w sklepach czy knajpach.

4. Za mało dodatkowych atrakcji

No właśnie, piwo przestało być magnesem, który przyciąga na festiwale – bo przecież mogę się go napić gdziekolwiek indziej. Pytanie: co tym magnesem może być? Nieźle kombinowały PTP z food truckami, ale z powodów, o których nie chce mi się tutaj pisać, plan totalnie nie wypalił. Food Truck Spot okazał się zwyczajną strefą gastro: ani mniej, ani bardziej ekscytującą od „jedzeniówek” na innych festiwalach. Niemniej temat jest wart eksploracji.

WNIOSEK: pomyślmy o łączeniu wydarzeń piwnych z innymi. Postawmy też na BEZPŁATNĄ edukację. Ja wiem, że kursy sensowyczne czy food pairingu kosztują. Jednak dodatkowe opłaty tylko odstraszają nowy narybek. A przecież właśnie o jego pozyskanie głównie chodzi w piwnych festiwalach.

5. Za często

Nie wypada mi narzekać, że obecnie praktycznie każdy fan piwa ma dobry festiwal pod nosem, jednak mam wrażenie, że podaż już dawno wyprzedziła popyt. Każde duże miasto ma festiwal, czasami nawet kilka. A umówmy się wyjście/wyjazd na tego typu imprezę to znaczący koszt. Osoby, które jeszcze kilka lat temu wizytowały każdy event, dziś większość odpuszczają, ponieważ nie czują potrzeby uczestniczenia w nim. Nie muszę mówić, jak odbija się to na frekwencji.

WNIOSEK: rozumiem, że każdy organizator – widząc zainteresowanie piwnym kraftem, chce zarobić na organizacji imprezy. Jednak sensowniej będzie najpierw rozpoznać realne zapotrzebowanie rynku, a dopiero później brać się za tworzenie wydarzeń.

6. Za dużo wystawców

Pomijając fakt, że mnogość wystawców = znacznie mniejsze przychody dla głównych bohaterów każdego festiwalu, mnogość stoisk może odstraszać. Serio – przynajmniej ja tak mam. Wchodzisz na gigantyczną halę, gdzie przed Tobą staje 70 stoisk i trudno ci ogarnąć co, gdzie i jak spróbować. Kiedyś jeszcze można było sporządzać sobie listę piw „do spróbowania”, ale obecnie w nawale imprez większość browarów jest w stanie opisać, co będzie miało na kranach, dopiero na kilkanaście godzin przed. No i jak tu się przygotować? Po swoich znajomych widzę, że aby nie dostać pierdolca, po prostu odpuszczają festiwal i wolą kupić sobie piwo w sklepie, spokojnie konsumując je w domu.

WNIOSEK: więcej nie oznacza lepiej. Ograniczmy liczbę wystawców na danym festiwalu. Postawmy na jakiś klucz: najlepsi/sami kontraktowcy/wyłącznie ci, którzy mają swój browar/ debiutanci/ tylko browary z regionu. Taka selekcja będzie korzystna dla wszystkich stron piwnych imprez.

Gdy tak przyglądam się festiwalom, widzę dla nich dwie drogi:
-> Koncentrujemy się na geekach i serwujemy im naprawdę rzadko spotykane, mało dostępne piwa w formule: płacisz raz, pijesz ile chcesz. Beer Geek Madness i One More Beer Festival wzorem.
-> Otwieramy się szeroko na osoby, które jeszcze nie są fanami kraftu. Selekcjonujemy browary i piwa tak, by odwiedzający wynieśli z tej „lekcji” jak najwięcej. Mocno stawiamy na promocję „na mieście”.

Sam jestem ciekaw, w którą stronę to pójdzie. A może demonizuję? Dajcie znać, jakie są Wasze odczucia po tegorocznych festach!