Browar Gęstwa wraca do pracy w 2016 roku, zaczynając od piwa, o którym marzył od dawna.

Z Kokosem sporo nas dzieli jeśli chodzi o gust piwny. Ot, na ten przykład ja jestem wielkim zwolennikiem wędzenia wszelakiego – on zdecydowanie nie. Z kolei ziom lubi piwa o belgijskim rodowodzie, ja zaś nie darzę ich przesadną sympatią (choć – jak wiecie – od czasu do czasu pijam).

Istnieje jednak jedno polskie piwo, które od pierwszej warki kopie nam dupę – Sunset Blvd od Radugi. Wspaniały kolor to jedno, ale najważniejsza jest faktura, kapitalny zapach i aromat. To jeden z tych wywarów, do których chętnie wracamy po kilkanaście razy i nigdy nam się nie nudzi.

AUTORSKA INTERPRETACJA

Postanowiliśmy więc stworzyć wariację na temat Red Rye IPA Andrzeja Kiryziuka. Najpierw ja skontaktowałem się z twórcą i piwowarem Radugi, prosząc go o kilka porad dotyczących warzenia tego stylu. Szczegółów dotyczących zasypu, który stosuje na warzelni w Kłodawie zdradzić nie mogę, natomiast w czasie degustacji naszego dzieła podzielę się naszą recepturą.

Oczywiście, nie chcieliśmy odtwarzać Sunset Blvd 1:1, stąd zmiany w zasypie i chmieleniu. Po pierwsze – nasze piwo będzie lżejsze, gdyż do fermentora trafiło 21 litrów brzeczki o ekstrakcie ok. 14,5 Blg. Piszę „około”, ponieważ… stłukłem cukromierz. Natomiast na podstawie obliczeń po zacieraniu, wyszedł nam właśnie taki ekstrakt. Nieco niższy, niż zakładałem, ale to za sprawą apgrejdu sprzętu, którego jeszcze nie zdążyłem skalibrować oraz większej cierpliwości, jaką wykazaliśmy się przy wysładzaniu.

Admiral gotów do akcji

Nasze Red Rye IPA będzie też mniej goryczkowe, niż propozycja Andrzeja. Na goryczkę chmieliliśmy Admiralem, dodając go w 15 minucie gotowania, by według kalkulatora uzyskać ok. 60 IBU. Choć z drugiej strony może być ona nieco bardziej wyczuwalna, ponieważ zacieraliśmy tak, by otrzymać ok. 5,7-6,2% alkoholu. Mam nadzieję, że się uda.

„NOWE” SUROWCE

„Nadzieję”, a nie „pewność”, ponieważ po raz pierwszy użyliśmy drożdży innych, niż Fermentisa, a mianowicie Danstar Nottingham. Sporo o nich czytałem przed zakupem, jednak opisy w sieci swoje, a rzeczywistość swoje. Najlepiej przekonać się o ich działaniu na własnej skórze, znaczy się – na własnym piwie. Liczę na odfermentowanie na poziomie US-05.

Po raz pierwszy zamówiliśmy surowce z Ale Piwo, sklepu polecanego mi przez Tomka z Dzikich Drożdży. Jestem pod wrażeniem prędkości działania! Autentycznie 30 godzin po zamówieniu przesyłka była u nas – brawo! W Browamatorze zdarzało mi się czekać ponad tydzień.

Do chmielenia na koniec gotowania użyliśmy zamówionego w tej przesyłce Amarillo oraz Cascade i Mosaika, które zostały nam jeszcze po grudniowym warzeniu RISa. Liczę na to, że ich aromat nie pierzchnął i pięknie zaatakują nos cytrusami, wyciśniętymi też z Centenniala, którego dodamy na zimno.

Pro termometr elektroniczny 😉

I jeszcze jedna nowość dla nas – pirosiarczyn. Do tej pory dezynfekowaliśmy fermentory OXI, którego na stanie w Ale Piwo nie ma. Zamówiłem więc wspomniany pirosiarczyn, gdyż nie wymaga on płukania. Proszek pachnie niesamowicie intensywnie (jeszcze bardziej, niż OXI). Mam nadzieję, że czyści równie skutecznie, co poprzednik – do tej pory nie mieliśmy w piwie ani jednej wady, ani jednego zakażenia!

UWAGI I SPOSTRZEŻENIA

Na sam koniec tradycyjna lista ciekawostek, które wynotowałem sobie w czasie warzenia:

• taboret gazowy – za sprawą jednego z Czytelników (dzięki Mariusz!) mamy wreszcie swój taboret. Warzyłem przy jego użyciu już z Browarem Aurora, natomiast w przypadku działalności Gęstwy jest to novum. Po raz kolejny podkreślę: taboret w kosmiczny sposób przyspiesza i optymalizuje proces warzenia. Jak wyliczyliśmy, dzięki niemu udało się nam zaoszczędzić jakieś 75-90 minut!
• wysładzanie żyta – nie wiem, czy mieliśmy farta, czy po prostu opinie w sieci są przesadzone, jednak wysładzanie Red Rye IPA zajęło nam mniej więcej tyle, co w przypadku innych piw, czyli jakieś 40 minut. 15% zasypu sprawiło, że brzeczka stała się bardziej lepka, oleista, ale by to jakoś przeszkodziło w filtracji? E tam…
• sam wężyk z oplotu – do tej pory w procesie wysładzania wykorzystywaliśmy fałszywe dno oraz wężyk z oplotu na raz. Tym razem postawiliśmy na sam wężyk z oplotu i – jak się okazuje – koleżka śmiga równie dziarsko solo, co w duecie. Czytaj: fałszywe dno póki co idzie do lamusa.
• czas na chłodnicę – tak się podjaraliśmy optymalizacją czasu warzenia, że pożądamy chłodnicy ASAP. Sądzę, że najpóźniej w marcu zainwestujemy w tę koleżankę, by urwać z całego procesu kolejne pół godziny;

Warzenie na taborecie leci jak z płatka

• pozostajemy przy rehydratacji – pod moim tekstem o warzeniu Flandersa wywiązała się dyskusja na temat rehydratacji drożdży – trzeba czy nie? Jako człek bez wiedzy biochemicznej nie jestem w stanie określić, jak duże ryzyko osłabienia drożdży niesie brak rehydratacji. Doszedłem natomiast do wniosku, że to proces tak krótki i łatwy, że aż grzech go pomijać.;
• dekantacja out – robimy co możemy, by unikać dekantacji po warzeniu (rurka-zasysanie), bo to ani przyjemne, ani higieniczne. Tym razem po prostu postawiliśmy na woreczki muślinowe. Pierwszy trafił do brzeczki z chmielem goryczkowym, drugi – z aromatycznym. Po gotowaniu i chłodzeniu wyjęliśmy oba worki, bo czym po prostu przelaliśmy „górą” płyn do fermentora, przy okazji solidnie go napowietrzając.

Teraz czas na fermentację – mam nadzieję, że za jakiś miesiąc będę mógł pochwalić się wam kolejnym udanym piwem.