Zadziwia mnie liczba osób czekających na moment, w którym pierwszy browar rzemieślniczy pożegna się z rynkiem.

Połaziłem ostatnio po wielu piwnych miejscach w internecie, których dawno nie odwiedzałem z braku czasu, a także poczucia potrzeby ich odwiedzania. Natrafiłem na wiele dyskusji, których uczestnicy wręcz z nadzieją wypatrują momentu, kiedy to pierwszy rzemieślnik czy kontraktowiec wyzionie ducha.

BO PIWO JEST SŁABE…

Towarzystwo wyczekujące rynkowego zgonu któregoś z browarów kieruje się, jeśli dobrze to sobie poukładałem, następującym tokiem rozumowania. Rynek piwa kraftowego jest w Polsce słaby, ale nie dlatego, że działa na nim mało, jak na tak liczny kraj, podmiotów produkujących ambitne trunki, a ze względu na ich jakość.

Polskie piwa rzemieślnicze w zdecydowanej większości nie dorastają zagranicznej konkurencji do pięt jeśli chodzi o pomysłowość (a to dobre!) oraz – przede wszystkim -wykonanie. Ostatnie zjawisko związane jest z tym, że za warzenie biorą się ludzie kompletnie niedoświadczeni, którzy zainteresowali się kraftem rok czy dwa lata temu i na fali rewolucji chcą towarzystwu opchnąć swoje warte kanału produkty. A fe, bodajby sczeźli!

…MOŻE I JEST

Nie powiem, jeśli chodzi o sam poziom naszych rodzimych wypustów to jestem w stanie się poniekąd zgodzić, o czym zresztą pisałem w tekście „Czy wolno kopać debiutantów?”. Nie mam nic przeciwko krytykowaniu, nawet ostremu, ich poczynań, ale pod jednym warunkiem: że będzie służyło poprawie jakości serwowanego piwa, a nie wykopaniu z rynku wszystkich browarów, którym zdarzają się wpadki.

Te bowiem przytrafiają się nawet najlepszym. AleBrowar, Pinta, Pracownia Piwa, Artezan –  każda z tych firm ma na koncie jakiś wypust, który odbiega od ideału, choć faktycznie: są one (szczególnie dwie ostatnie) najbardziej stabilnymi podmiotami na rynku. Idąc tokiem rozumowania osób „życzących śmierci” także i te browary należy zaorać.

NIECH SIĘ UCZĄ!

Hejterzy nie biorą jednak pod uwagę jednego: niedojrzałości naszej sceny, a co za tym idzie – braku doświadczenia piwowarów, którzy siłą rzeczy nie mieli gdzie się uczyć obsługi dużego sprzętu i skalowania receptury. Wielu z nich to doświadczeni browarnicy, którzy w domowym zaciszu potrafią zdziałać cuda, natomiast chwytając się wielkiego kotła, płodzą – mówiąc delikatnie – piwa dalekie od rewelacji.

No ale gdzie i kiedy mają się uczyć ich obsługiwania, jeśli nie teraz? Przecież wcześniej nie mieli ani okazji, ani możliwości na poważnie warzyć piwa na sprzęcie o wybiciu grubo ponad 100 razy przekraczającym ich domowe garnki. Niestety, nie istnieją u nas szkoły piwowarstwa wielkoskalowego (a przynajmniej ja nic o tym nie wiem), a żaden browar nie wpuści do siebie faceta, by ten mógł się pobawić i popróbować warzyć.

TO JEST TEN MOMENT

Ten proces wiąże się przecież z cholernymi kosztami, które śmiałek musi ponieść. Piwna rewolucja oraz ciągle ograniczona liczba polskich browarów sprawiają, że osoby, które na to stać, ryzykują ciężko zarobiony sos (pozdro dla kumatych ;)) tylko po to, by spełnić swoje marzenia o warzeniu.

Okej, mają ten komfort, że na pewno opchną swój produkt na rynku, niezależnie od jego jakości, ale nie ma co się im dziwić. Pieniądze, które w ten sposób zarobią, będą mogli przeznaczyć na dalsze warzenie, z pewnością bardziej udane, gdyż poparte już zdobytym doświadczeniem.

DAJCIE IM SPOKÓJ

Apeluję więc o odrobinę rozsądku i zluzowanie z namiętnym trzymaniem kciuków za bankructwa browarów, gdyż ten proces wcale nie podniesie poziomu serwowanego piwa. To może się dokonać tylko i wyłącznie przez naukę i mozolne zdobywanie doświadczenia, często okupione wywrotkami i nieudanymi produktami.

A jeśli faktycznie wśród już powstałych firm są założone przez leszczy, którzy o warzeniu nie mają pojęcia i jedyne na co liczą, to łatwy zarobek – nie bójcie się. W dłuższej perspektywie rynek zetnie im głowy. Bez waszych krwiożerczych komentarzy.