fot. Wikipedia

Czyli rzecz o tym, o czym wszyscy wiedzą, wszyscy piszą, ale ja też muszę.

Będąc młodym szczylem, w wieku okołogimnazjalnym, zakochałem się bez pamięci. Maria Szarapowa jej było – rok starsze ode mnie urodziwe dziewczę, co często gościło na plakatach w „Bravo Sport”, mniej lub bardziej ponętnie odziane. Wzdychałem sobie cichutko do Marysi nocami, nawet wtedy, gdym był starszy, zajęty, mądrzejszy.

I nagle Marysia kilka dni temu wychodzi na mównicę i oświadcza mi, że leci na dopingu. Od 10 lat. Bo wcześniej było to legalne, później nie otwarła maila, no i tak jakoś wyszło, że wpadła. Moja miłość legła w gruzach.

RETORYCZNIE

W tym miejscu powinienem wystrzelić z siebie salwę pytań pokroju: „no ale po co jej to było?”, „dlaczego sportowcy się szprycują? Przecież to nieuczciwe!”, „jak to możliwe, że sponsorzy i organizacje sportowe nie zauważają na co dzień takiego zachowania?”, bla bla bla. Doskonale znam odpowiedzi na te zagwozdki. I wy pewnie także.

Sport stał się biznesem, zresztą od początku nim był. Ten najlepszy zyskuje wieczną chwałę i pieniądze. My z kolei oczekujemy rywalizacji na niebotycznym poziomie, niedostępnym dla zwykłego człowieka. Pogoń za rekordami, całkiem podobna do kraftowej biegunki nowości, wymusza na sportowcach stosowanie nieuczciwych środków i liczenie na to, że jakoś uda im się umknąć kontroli.

OGLĄDAŁBYŚ?

Szczerze mówiąc, zastanawiam się, czy ktoś z was chciałby wrócić do czasów, gdy zawodnik nie miał dostępu do żadnych wspomagaczy, nawet tych dozwolonych. Zero. Nawet odżywek. Wszystko musisz wypracować treningiem. Jak by to wyglądało? Usain Bolt biegałby na 100 m w 11 sekund, Peter Prevc na HS130 latałby może ze 125 m, a Marysia Szarapowa serwowałaby z mocą poniżej 100 km/h.

Oglądalibyście takie zawody? Chcielibyście patrzeć na ludzi tylko trochę lepszych od was, zamiast na bogów powalających prędkością, precyzją, wytrzymałością? Mam pewne wątpliwości.

TEŻ JESTEŚ WINNY

Z upadkiem sportu jest trochę jak z beznadzieją i stronniczością współczesnych mediów. Jasne, wszystko sterowane jest odgórnie przez sponsorów, którzy wiedzą, że tylko na igrzyskach są w stanie zarobić. Jednak kluczem jest odbiorca. Jeśli ten będzie ślepo żarł papkę podstawianą mu pod nos, rzeczywistość stanie się jeszcze bardziej brutalna.

I się staje. To, co było nienormalne, niemoralne i uchodziło za dewiację kiedyś, dziś jest w porządku. Wyobrażam sobie, że w którymś momencie ktoś dojdzie do wniosku, że skoro wszyscy biorą, to może by tak doping zalegalizować. Że jeśli biegacz bez nóg, a z protezami, jest szybszy i bardziej wytrzymały, wielu kolegów po fachu zdecyduje się obciąć sobie kończyny, by mu dorównać.

BEZ DOPINGU

Brzmi jak paranoja? A czy uwierzyłeś 15 lat temu, gdy mówiono, że Lance Armstrong jedzie na wspomagaczach? Przyznaję, ja też nie.

Dlatego mam propozycję. Przestańmy oglądać sport wyczynowy (a już szczególnie ten indywidualny). Olejmy transmisje, nie chodźmy na stadiony, nie polujmy na autografy pseudo-idoli, czyniąc z nich celebrytów. Pozbawmy współczesny sport dopingu kibiców. Chyba tylko wtedy system jest w stanie oczyścić się z dopingu sportowców.