Nie lubię internetowych łańcuszków, ale jeśli ktoś pyta o piwo lub książki zawsze chętnie odpowiadam.

Ileż to już bzdur przetoczyło się przez Gadu-Gadu (ktoś to jeszcze pamięta?), SMSy czy Facebookowego walla? Roześlij ten tekst do grona x osób, bo jak nie, to zginiesz. Wypij piwo, nakręć film i podaj dalej. Wylej na siebie kubeł wody albo płać, paziu.

Ostatnio krąży jeszcze jeden łańcuszek: znajomy z FB nominuje nas do podania 10 książek, które wywarły na nas wpływ i zapadły w pamięć. Przyznam, że ta zabawa akurat mi się podoba. U wielu ziomali pojawiają się tytuły, które pierwszy raz widzę na oczy, albo takie, o które bym ich nie posądził.

Wytypowany przez koleżankę, postanowiłem więc i ja wymienić swoją „dziesiątkę”, choć to lista mocno okrojona. Nie umieściłem tu chociażby „Czerwonego Kapturka”, czyli bajki, którą pokochałem pacholęciem będąc, ani nawet „Dzieci z Bullerbyn” – pierwszej zaakceptowanej przez moją koncentrację lektury szkolnej. Są za to inne ciekawostki. Look at this:

1. „Władca Pierścieni” J.R.R. Tolkien – niektórzy uznają podanie tego tytułu za sztampę, ale w moim wypadku to właśnie on sprawił, że wreszcie zacząłem lubić czytanie. Powalił mnie ogrom świata i jego dopracowanie w każdym szczególe. O opisach bitew nawet nie wspomnę.

2. „Lalka” B. Prus – moja ulubiona lektura szkolna, gdyż w głównym bohaterze (Wokulski) w owym czasie odnalazłem siebie. Romantyczny marzyciel, pozytywistyczny pracuś. Ideowiec dostający po dupie. Nawet dziennik Rzeckiego mi się podobał – Hemingway ze swoimi przemyśleniami w „Komu bije dzwon” może się schować!

3. „Narrenturm” A. Sapkowski – mam na myśli całą trylogię husycką, która przemawia do mnie zdecydowanie mocniej, niż „Wiedźmin”. Połączenie powieści historycznej z fantasy, dużo przemocy, sporo seksu i na dodatek znów marzyciel (Reynevan) na pierwszym planie.

4. „John Lennon. Życie” P. Norman – lektura tej pozycji przekonała mnie, że biografie mogą być fascynujące. Norman stworzył nie tylko kompletne kompendium wiedzy o Beatlesie, ale i wzór dla biografów. Tak dokładnie przeorać życie innego człowieka… czapki z głów!

5. „Rok 1984” J. Orwell – kolejna, wydawać by się mogło, sztampa, jednak mnie kręci nie ze względu na trafność oceny przyszłości przez autora, a za historię miłości, która – niestety – nie przetrwa wszystkiego. Szczególnie, gdy zabierze się jej nadzieję.

6. „Inne pieśni” J. Dukaj – jedno z arcydzieł polskiej fantastyki i znakomite rozwinięcie Gombrowiczowskich rozważań na temat formy. Dukaj popełnił ciężki, filozoficzny mindfuck, w którym nie do końca wiadomo, co jest fantastyką, a co rzeczywistością. Czytać powoli, najlepiej będąc pod wpływem środków psychoaktywnych.

7. „Mistrz i Małgorzata” M. Bułhakow – szatan z ludzką twarzą, kot-skurwysyn, czarodziejka gorzałka i klimat stęchłej, acz pięknej Moskwy. Kolejna znakomita powieść ułożona na granicy jawy i snu, z miłością – powiedzmy – mocno niestandardową w tle.

8. „Wielki Marsz” S. King a.k.a. R. Bachman – King to gigant i mógłbym w tym miejscu wpisać wiele innych książek, ale wybieram tę, nietypową, napisaną pod pseudonimem. Opowiadającą historię morderczej rywalizacji-reality show, gdzie spośród 100 uczestników wygra = przeżyje tylko jeden. Już wiecie, skąd wzięły się „Igrzyska śmierci” 😉

9. „Sto lat samotności” G.G. Marquez – opowieść o izolacji i duszeniu się we własnym sosie, które ostatecznie zabije każdy lud. Jednak ja kocham tę książkę ze względu na wiele magicznych momentów, jak deszcz „maleńkich żółtych kwiatów” padający w czasie pogrzebu Jose Arcadio.

10. „Śmierć Bunny’ego Munro” N. Cave – potwierdzenie, że Australijczyk jest artystą renesansu. Z jednej strony sporo tu „cipek” i alkoholu, podanych w luzacki sposób, jakby rozpusta była najbardziej oczywistą rzeczą na świecie. Z drugiej to obraz tragedii człowieka, któremu życie wymknęło się spod kontroli.

Do napisania o swoich książkach nominuję Was – komentarze do dyspozycji 😉